ورزش راگبی چیست

راگبی، یک ورزش گروهی پرطرفدار است که در زمین چمن (مشابه زمین فوتبال) و با یک توپ تخم‌مرغی شکل بازی می‌شود.
راگبی 15 نفره یا اتحاد راگبی به هم‌راه راگبی 13 نفره یا راگبی لیگ یکی از دو شکل مهم ورزش راگبی است. نوع دیگری از راگبی با 7 بازی‌کن نیز وجود دارد که با کمی تغییر در قوانین و به شکلی سریع‌تر بازی می‌شود. راگبی 7 نفره در برنامه‌ی مسابقه‌های برخی از المپیادهای ورزشی مانند بازی‌های آسیایی، برگزار می‌شود.
نام کامل این ورزش در زبان انگلیسی، راگبی یونیون فوتبال (Rugby union football) است. در کشورهایی که این ورزش طرفداران زیادی دارد، این رشته را راگبی آنین یا فقط آنین می‌نامند، مانند: استرالیا، نیوزلند، جزایر اقیانوسیه و بریتانیا

تاریخچه راگبی

در داستان‌های مربوط به پیدایش ورزش راگبی آمده است؛ در سال ۱۸۲۳ ویلیام وب الیس دانش آموز مدرسه راگبی انگلستان در هنگام یک مسابقه فوتبال، توپ را با دست برداشته و شروع به دویدن با آن کرد. پس از آن با تغییر قوانین فوتبال ورزش جدیدی در مدرسه راگبی ایجاد شد. قدیمی‌ترین نوشته‌ای که این ماجرا در آن نقل شده گزارشی از جامعه راگبی در سال ۱۸۹۷ درباره وجه تسمیه این ورزش است.

نحوه بازی راگبی

مسابقات راگبی در دو نیمه 40 دقیقه ای برگزار می شود. بین دو نیمه ی زمان استراحت 10 دقیقه ای وجود دارد. مسابقات رده های سنی زیر 19 سال و پائین تر در 70 دقیقه برگزار می شود. هر مسابقه یک داور و دو کمک داور دارد و استفاده از دوربین های تلویزیونی برای کمک به داور هم رایج است. هدف مسابقه کسب امتیاز است.

کسب امتیاز به دو روش انجام می شود:

1. ترای (Try) : بر زمین گذاشتن توپ در محوطه دروازه حریف یک ترای محسوب شده و 5 امتیاز دارد.
2. گل : گذراندن توپ با ضربه پا از بین دو تیرک عمودی و بالای تیرک افقی دروازه حریف که به سه روش انجام می پذیرد.

• در جریان بازی (Dropped Goal) : در این حالت توپ باید قبل از شوت زمین را لمس کرده باشد. 3 امتیاز دارد.
  پنالتی (Penalty) : یک ضربه ایستگاهی که در صورت خطای بازیکنان تیم حریف زده می شود. 3 امتیاز دارد.
  جایزه (Conversion) : بعد از به ثمر رساندن ترای یک ضربه ایستگاهی به تیم جایزه داده می شود. گل کردن این توپ 2 امتیاز دارد.

زمین مسابقه

زمین مسابقه بایستی حداکثر 100 متر طول و 70 متر عرض داشته باشد. محوطه گل یعنی زمین آن سوی خط عرضی هم حداقل 10 و حداکثر 22 متر باید ادامه پیدا کند. تیرهای دروازه در مرکز محوطه گل حریف قرار می گیرند و 5.6 متر از هم فاصله و تیرک افقی در ارتفاع 3 متری آنها قرار می گیرد. ارتفاع تیرک های عمودی بایستی بیش از 4.3 متر باشد. و به این ترتیب دروازه شکل H پیدا می کند.

در طول مسابقه هر تیم صاحب توپ سعی دارد توپ را به محوطه گل حریف برساند. برای این کار پاس دادن توپ با دست به سمت جلو ممکن نیست. توپ را فقط می توان به طرفین یا عقب پرتاب کرد.
پاس دادن توپ با دست نبایستی به سمت جلو انجام شود. شوت کردن توپ با پا به سمت جلو ممکن است اما پس از آن امکان پاس توپ وجود ندارد. ممنوعیت پاس به جلو موجب می شود که همه بازیکنان هم تیمی که از بازیکن صاحب توپ به دروازه حریف نزدیکتر هستند، در موقعیت آفساید قرار داشته و در صورت دخالت در جریان بازی خطاکار باشند.

بازیکنان تیم حریف برای تکل بازیکن صاحب توپ یعنی گرفتن و انداختن او به روی زمین تلاش می کنند. در این وضعیت بازیکن صاحب توپ نمی تواند توپ را نگه دارد و باید آن را پاس داده یا آزاد کند.